Milczeć, nie milczeć,

sam już nie wiem,

czy skończę w piekle,

a jeśli… w niebie.

Ha ha. W niebie?

Zważać muszę, co nawijam do siebie.

Sumienie przecież nie milczy wcale,

umysł duszny ponagla nawet.

I cóż mi z tego, że piewcą będę.

To wszakże marność, tak niewiele,

gdy potok słów, tylko brzmieniem.

Gdy na wędrówce, co w nocy ja wyśnił,

śladów głębokich, mało ujrzałem,

a dużo płytkich,

kałuż brudnych, śmieci plugawych.

A któż je zostawił? – pytam sam siebie.

Spętany głupcze!

Nie wiesz?

*

Choć białą łódkę,

ugniotę z papieru.

Oczyści bagno z bardzo wielu.

Popłynie przeze mnie,

zacznę od nowa.

A jeśli utonie w pustych słowach?