Domy jak ludzie się starzeją

lub wypalają – też jak oni.

Duchy kominów w dym wracają -

zmarznięte, bo już wygasł ogień.

Kruchy fundament, więc kolebie -

skruszał, osunął – dom się chwieje.

Choć miało w domu tym jak w niebie

obłoczną tulić sny pierzyną.

Domy jak ludzie – pęka ściana,

tynk osypuje, wpełza wilgoć.

Pustka w kominie przeszłość szarga

i mija co nie miało minąć.

W nozdrza się wgryza pył i popiół;

okna bez szyb i piec wygasły.

I duchy zaplątane w dymie

nigdzie nie mogą miejsca zagrzać.

_____________

* wiersz z 2014 r.

Fotografia własna