mówię wyraźnie, narażając się na restrykcje. 

niektóre słowa mają robić za kamuflaż pikselowy. 

wiele ryzykuję. strach? oczywiście, jest — 

w końcu zdradzam wielką tajemnicę. 

ale i potrzeba prawdy. silniejsza, niż śmierć. 

jasność, której bramy piekielne nie przemogą. 

zatem — słuchać uważnie! 

jeszcze nie stworzono tej substancji, więc, 

paradoksalnie, ma na nas wielki wpływ. 

pracują nad nią w tajnych laboratoriach, 

lepkich fabrykach, pod podłogami sierocińców, 

w miejscach zaklętych, brzydkich, tak diabelnie złych, 

że aż boję się o nich wspominać. 

dziesiątki, jeśli nie setki kosmatych, pazurzastych łap 

ugniata czarne, gęste. jak na razie —bez rezultatu. 

materia wymyka się naszej rzeczywistości, logice. 

jest płocha i nie przyzwala. ale będzie, wiemy to. 

w końcu stworzą parszywotę, okropieństwo, 

co jest jak tulasek, po którym trzeba się oskrobywać 

ośnikiem. jak pierworodny szept który szydzi, 

chamsko i bez powodu żartuje z ciebie. 

ucieszymy się, gdy wreszcie będzie. 

i zjemy ten swoisty narkotyk. i zakrztusimy się.