Było to wieczorem któregoś grudniowego dnia 1987. roku. Kierowca naszego pustego pekaesu z piskiem opon raptem zatrzymał autobus i powiedział mi, że bardzo przeprasza, ale nasz przystanek przegapił, bo po prostu o nas zwyczajnie - po wielu godzinach jazdy - zapomniał. Nie znałem w ogóle tej trasy, nie wiedziałem nic o najbliższej okolicy, nie miałem komórki, nie miałem żadnych zapałek, żadnej latarki ani GPS-u. Wysiadłem z wielką torbą podróżną, plecakiem i z 4-letnim synkiem na pustej oblodzonej drodze gdzieś na jakimś Zadupiu pod Koszalinem. Wiecie, jak to w tamtych stronach jest: po horyzont ciągnące się ogromne dzikie pustkowia pokryte niekończącymi się lasami albo dla odmiany równie bezludnymi, w tamtych czasach pegieerowskimi polami.

Miałem dwa wybory: wracać Bóg wie jaki szmat drogi z powrotem do przegapionego przystanku - i stamtąd do naszego docelowego W. - albo iść tam na skróty `po przekątnej` - na przełaj przez zaśnieżone pola i lasy. Czas naglił, ciemności gęstniały, a dziecko było wyczerpane daleką podróżą.

Podjąłem skrajne ryzyko... i poszliśmy przed siebie w Nieznane. Synek dzielnie dotrzymywał mi kroku, i po kwadransie wyglądało to wszystko w całym tym hardcorze nawet dosyć obiecująco, kiedy raptem w gęstniejącym mroku ujrzeliśmy przed sobą szeroki może na dwa metry ciemny rów. Mrozu nie było, więc nie był pokryty lodem.

Ściana.