wiosna aż podchodzi do gardła. koty – z nosami 

przy kretowiskach. trwa nawąchiwanie. 

jak się poszczęści – będzie żarte. 

właśnie ukończyłem misunderstudia, 

dzięki którym rozumiem jeszcze mniej. 

jestem teraz dyplomowanym ukosem, bryzą, 

kawałkiem wietrzyka, co kosi na przestrzał. 

czasami marzę aż do świrostwa, zatapiam się 

w pragnieniach, jakich lepiej nie powtarzać: 

niech przyjdzie wyraźniejsza pora roku 

(maczetniczka albo taka z kosą), by odchlastać 

którykolwiek z łbów. i niech się rozkrzewią 

zielenie na dachach, woźne zapalą gromnice 

w salach lekcyjnych i aulach (zaparowane szkiełko 

i oko bez źrenicy kontra przeczucie i dzika, nie 

biorąca jeńców wiara, ef od iks przeciw zaklęciom). 

w sercu – słonecznie i duszno, aż chciałoby się 

zadławić nadmiarem promieni, znaleźć pojemnik 

z łatwym do przedawkowania specyfikiem, 

przypudrować dziurki. o, udało się! 

i patrzę na świat, którego na szczęście nie doczekam: 

skończyłem czytać kryminał napisany przez mikrofalówkę, 

mordercą okazał się android, za zabicie inteligentnej 

formy ognia skazano go na zsyłkę do kolonii Rozprogram.  

jedna z byłych dziewczyn (nie moich) 

poprosiła AI o zrobienie manicure. licho wie, 

co się stanie z dodatkowymi palcami, 

które wyrosły w niespodziewanych miejscach. 

nawet tam.