czasami się zwierzasz. niebezpiecznie cicho i tonem 

przywodzącym na myśl chrobot blaszanozębych 

korników. od razu myśli mi się o spróchniałym 

konfesjonale, w którym zdrzemnął się, albo siedzi 

niedawno zmarły, ale już połyskujący plamami 

opadowymi, proboszcz poczciwina. 

aż korci, by wieść cię na pokuszenie. na pocieszenie 

mówić, że to nic złego, taki ordynarnawy skok z zębami 

na krępujące więzy, wrzucenie petardy w ustoiny. 

w końcu mamy tylko jeden, bezpowrotnie niknący czas, 

nie trzeba albo wręcz nie można bawić się w legale, 

powinno się wyszukać w kalendarzu dzień ustawowo 

wolny od świąt, dać sobie kopniaka na rozpęd 

i zacząć wyśpiewywać hosanny, 

słowo w słowo zaczerpnięte z podręcznika 

Metody pobudzania ustami. 

pragnę zachęcić do, nawet przesadnej, otwartości. 

niech będzie cug, wiatr nawwiewa konfetti i 

strzępków plakatów. zbyt nowych, by być wypłowiałe. 

niech wejdą kobiety pożytku publicznego, wiecznie 

pijani halabardnicy pilnujący, by nikt nie pozostał 

bez winy, niecnonauci. i by zapanowała 

nadekspresyjność, nasza kolorowa gromadka osiedliła się 

w błędzie ortograficznym. by nikt później nie żałował, 

nawet w czasach głębokiej starości nie starał się 

poprawić błyszczących wyrazów czóć, chaj, chedonizm. 

jednak nie daję żadnych rad. to musi nadejść samo. 

czekam. moda szybko się zmienia. w następnym sezonie 

zapanuje ultra fast fashion: łachy będą się kruszyć 

i spadać z człowieka chwilę po założeniu. 

a potem, w stroju Adama i Ewy, wskoczymy do rzeki. 

tylko jedno z nas wypłynie.