przed południem kasztanowce rozpierają się paradnie

przy cmentarnym murze

kąpią kwiatami

bezwonna ich masa

żałuję, że nic nie rozumiem

z historii zapisanej w koronach drzew

nie czytam pęknięć na korze

mogę tylko patrzeć

skrzypiąca furta puszcza

jednym krokiem zamieniam światy

umarli potrzebują uwagi

myślę w ich imieniu bardziej niż swoim

idę wolno by nie wystraszyć

ciszy wcale nie martwej

przystaję przy starych grobach

dają się rozpoznać jednym spojrzeniem

figura Marii odłupana wypłowiała

na grobie śp. Antoniny od stu lat nieżywej

krzyż nad mogiłą byłego obywatela ziemskiego

umarłego pół wieku temu

nie rozumiem dlaczego cmentarze

zawsze oddziela od świata mur

najlepiej kamienny skoro każdy człowiek

przekracza go w tą i w tamtą stronę