ten jego pysk – koronkowa robota! plamy i wżerki 

–  jak się patrzy, rysy – twarde, niemal z kamienia. 

ciałopodobna materia, poddana obróbce skrobaniem, 

została z należytą starannością uformowana w mordę 

wielkości Pałacu Kultury (bez iglicy). 

ciało – dumnie się pręży, postawa – bardzo 

zasadnicza. jego cień jest głęboki i kojący, 

słodko wabi nas urokliwą czernią. 

doprawdy czasami nie chce się wierzyć, że jest nam 

ofiarowany, do tego –  daje się otaczać czcią! to 

prawdziwy cud, że pozwolił się stworzyć, dziesiątki lat 

temu krzywe i suche dłonie naszych przodków 

zdołały wyrzeźbić jego doskonałą, zwierzęcą postać! 

...dodałbym jeszcze, że ciągle mamy nadzieję, iż, 

otańcowywany z pochodniami, omiatany dziesiątką 

naszych języków, zdoła wytworzyć w sobie serce, 

czy coś na jego kształt 

– ale po co, to chyba oczywiste 

(najgorliwsi wyznawcy kochają go 

właśnie za ową pustkę, statyczny chłód, 

usiłują dzielić jego milczenie na poszczególne 

głoski, spajać w słowopodobne zbitki dźwięków 

– co jak dla mnie jest już lekką przesadą).