Możesz snu zew przyzywać

z fal migotliwej tchu toni.

Pieśń ukojenia odkrywać.

Przybędzie, znów się pokłoni.

I w przypływie Łagodna

uśmiechnie się smutno w cieniu:

- Zapomnij - cichnąc, wyszepcze..

Wsparty na jej ramieniu,

zapomniany przez globy

obce, a sercu drogie,

pójdziesz w blasku poświaty

zimnej mgły w byty mnogie.

Ku zdziwieniu w cierniste

wysp samotnych doliny.

W nieodkryte i wietrzne

rdzawych tundr czcze równiny.

I w tych znaczeń zaklęciach,

w słowa tylko przebrany,

po raz drugi odejdziesz,

niemy i zapomniany.