zasiadły wariatki w loży, gdzie ich miejsce. 

nikt nie przysiadł się, bo kto normalny uniesie 

śmiech na sali. zadźwięczały. smartfon - 

wielki telewizor - rozdzwonił jak w szklankę 

toasty dla domniemanej i nie tylko awangardy. 

a laureaci z laurami roznosili się ze sceny. 

wariatki klaskały jak wariatki, bo na poważnie 

poniosło je w klimaty wszechobecnej spalonej już 

w poezji żyrafy. zabulgotały w jeziorze na ulicy 

dwornej - już prawie dusiły kiedy klimat topił 

miasto w patosie i w truchłach much na piętrach. 

rozkładały w loży na czynniki fotografa, 

a fotograf nazywał się fotograf i pstrykał. 

wyszły z ulicy wprost do redakcji - tam ”salwy śmiechu” 

ostudziły strzałami (tu: trzy kropki) zaszły w głowę - zrozum, 

to jest ponad pojęcie! przełknęły mentosy i fresh 

cudowiersz. wyszedł pan borowik, aby im powiedzieć, że 

zestarzeją się, a właściwie zdziecinniały - zwilżają 

niebieski balonik od bułata. zeszły potem z loży, 

kiedy on ze sceny podziękował. 

i rozeszły się niekoniecznie na dworną. niekoniecznie 

niepoważne wariatki odprowadziły wzrokiem salę 

i poetów z widokami (między nami - niezłych 

i tych, którzy za nimi).

______________

* Maj 2015