przecież są takie burze

nadciągają a wtedy oberwanie świata

wali się na głowę

miękkim podbrzuszem do góry

[...] trzeba podnosić i podpierać

z byle czego szyć łaty na wyrwy w niebie

cerować poszarpane korzenie [...]

kiedy świat się obrywa

perspektywa odwraca się

wklęsły jak niecka horyzont

chłonie deszcz

świat balansuje

na cienkiej linii widnokręgu

zanim do słońca wyciągnie

przemoknięty grzbiet

z głową

na własnych nogach

______________

* Kwiecień 2013

** Foto z netu