`– Panienki rodzice jeszcze żyją? 

– A Boże uchowaj! – przeżegnała się ze strachem.` 

– powieść o wampirach, jaką kiedyś chciałem 

stworzyć dla żartu. 

naszła chętka, by kołysać się do rytmu 

synthpopowych nut (czysty plastik, do tego – dość 

kruchy), krzywić w zgniłym półuśmiechu. 

bo jest ze mną i na zawsze pozostanie nieodłączalny 

prąd, wolność szerokopasmowa! bo rozciąga się 

w przyczaszce i podwzgórzu jasna dolina bezpamięci, 

kraina JOMO (mam trzydzieści osiem lat, nigdy nie 

posiadałem telefonu komórkowego, nawet dumbphone`a, 

na telewizję pogniewałem się jakiś czas temu, 

z gazetami codziennymi nigdy nie było mi po drodze 

–  więc sami widzicie; zgaszak, wytrzebiacz!). 

jestem zadowolony, że moja racjonalność spadła z siedzidełka, 

za niewinność nałożyłem sobie shadowbana i, niczym 

dziwak, coraz bardziej cieszę się z odłączanych funkcji, 

usług. każda lina, którą przegryzam, gdy tylko pęka, 

zaraz zdaje się być z brudnego złota, 

a więc – fuj! 

ciągle piszę, patysiem pomiędzy gwiazdami, 

nowelkę pod tytułem Naszczęścienie. 

śmieję się zbyt głośno, zaklejam szyby płatkami. 

skupiam na sobie uwagę. a to niepotrzebne. 

wiem, może być źle: 

wyznający brunatnych bożków koproteiści 

będą naciskali, by zdelegalizować mój stan, 

a członkowie OPZSzabr (Ogólnopolskiego Związku 

Szabrowników) zakradną się w nocy, by uszczknąć 

choćby malutką część. albo zagarnąć tak 

wielki ochłap, jak będą w stanie unieść. 

mimo to – radość! bo coraz mniej się jest, 

różowa rdza toczy sprężyny.