Była burzliwa wiosna.

Upalna. Gwarna. Radosna.

Polonistka na wycieczce,

po udarze,

odeszła na naszych oczach

w autokarze.

Podstawówka była przepełniona.

Polski mieliśmy w suterenie.

Siódma Be, jak beznadzieja,

nie była w cenie -

sześcioro z bidula i dwóch przeroślaków

repetujących klasę.

Ich szlaki z reguły nie wiodły do szkoły..

I oto na zastępstwo przychodzi Eugeniusz.

Wysoki. Blady. Wesoły.

Niewiele już, prawdę mówiąc,

przypominam sobie..

Tylko głupoty jakieś..

A to, że podobała mu się nasza migotka, Monisia.

I że herszta naszej bandy hołubił,

`Dryblasa` Zdzisia.

Że się obnażał w upale do pasa.

Żartował: `No! Klata prawidłowo zapadnięta!`

Oryginał. I beznadziejny nauczyciel,

ale w gniew wpadał od wielkiego święta.

Lecz pamiętam, co powiedział,

jak tylko do nas przyszedł.

Coś w rodzaju:

- Ja tu jestem tylko na chwilę.

- Spędźmy ten czas razem mile..

- Ja mam już plan na życie.

- Znajdę sobie bogatą pannę.

- Będę uprawiał misteria poranne

siedząc na tarasie przy kawie..

Poprawiając wiersze napisane w nocy,

gdy pióro jaśnieje, a w głowie się mroczy..

I oto po latach,

jest sobota, otwieram Gazetę..

z pierwszej strony wielkim nagłówkiem wyziera -

Nike

dla nauczyciela.

Jak zaplanował, tak zrobił.

Żonę przysposobił.

Świat stworzył osobny,

lecz ludzki.

I nie kłaniał się

maluczkimi.

E. T.-D.