tyle tu korytarzy, arteryjek, bocznych odnóg, 

że naprawdę można zabłądzić na śmierć, 

skonać z głodu i pragnienia w zapajęczynionej 

i spowitej kurzem alejczynie, po której nie szedł 

nikt od czasów Mieszka I Plątonogiego. 

mimo wszystko – podjęłaś ryzyko. im dłużej przemierzasz 

labirynty korytarzy, tym gmach zdaje się (pozornie?) 

maleć, okazuje się bardziej przytulny i niehorrorystyczny. 

dotąd siwe ściany nabierają pastelowych barw, 

plafoniery świecą jaśniej. robi się cieplej i milej. 

aż tu nagle – dysonans, kontrapunkt: jedna z bocznych 

odnóg okazuje się być... nadziemną (sic!) sztolnią. 

w dodatku coś ci mówi, że to tam, właśnie tam! 

idziesz. im dalej, tym śpiewniej, słychać zapijaczone 

głosy, zgięte i wyżęte nuty piosenek o sokołach, 

omijaniu gór, dołów, o tym, co zrobi doskonale 

morskim opowieściom. 

biesiada w teatrze kopalnianym! na widowni, pośród 

hałdek zwiercin – suto zastawione stoły! za nimi - 

czerwoni zatłuszczeńcy o brodziskach uwalanych 

majonezem, ich szkaradne i niskobudżetowe panie. 

skrępowany jak diabli, niemal skulony stoję na 

środku sceny i tak szalenie nie pasuję do reszty 

obrazka, wizualnie odcinam się od rozpasanej czeredy. 

skromniś, myszoludek-sztafarzyk, postać niczym 

radio jednozakresowe odbierające tylko tę stację, 

która nadaje wyłącznie sprawdzone wiadomości. 

mówię swój monodram, częściowo z pamięci, 

czasem jednak zerkając na zadziubdziane maczkiem 

mankiety białej koszuli. lecą puszki, puste kieliszki, 

w głowę trafia mnie szczeroniezłoty puchar. 

zniżam głos aż do szeptu. ma być tajniej i ciszej, 

mniej scenicznie. wzmaga się buczenie. 

schodzę, nim mnie całkiem zatłuką. zaraz na scenę 

tanecznym krokiem wbiegają klauni: ten z małpą 

na sznurku, ten z niedźwiedziem na patyku. 

teraz to ja się gubię w meandrach kulis. pewien 

nieprzebrzmiały gwiazdor rozdaje autografy 

na wylinkach, naganiacze – zaproszenia na roast 

eks-prezydenta, długo wyczekiwaną koronację 

Korwin-Mikkego, zaproszenia na stypę 

w klimacie rave. 

odnajdujemy się po paru godzinach błądzenia. 

zderzają się nasze, tyleż mroczne, co bajkowe światy, 

wnikają w siebie. połączone kolory nie tworzą, 

na szczęście, szarości.