`Patria est, ubicumque set bene`  (Marcus Tullius Cicero)

PODWÓRKOWA MODLITWA

w naszej dziupli pachnie życiem i farbami

chociaż obraz niekompletny brak całości

jasne wnętrza kuszą formą nagich kształtów

nikt się wstydzić tu nie musi niewinności

sztuczne gwiazdy spoglądają z nieboskłonów

ciepłym światłem rozpychają się promienie

wdzięczne rosną zakamarki i uskoki

dumny parkiet lśni bukowym uniesieniem

wierne sprzęty rozglądają się ostrożnie

bo to przecież pierwsze w życiu przenosiny

z cierpliwością znoszą ciągłe przepychanki

z elegancją chroniąc klamki i futryny

w licznych pakach małych skrzynkach i woreczkach

grzecznie cisną się do siebie kruche skarby

poskręcane ludzkim stresem i chaosem

więc niektórym pozostaną drobne narby  (blizny)

słońce cieszy się z przybyszów - migotaniem

choć mu ziemia wciąż ucieka więc z ukosa

zerka chciwie roztargnione późną porą

zanim zniknie za Alpami z których rosa

bezszelestnie zsunie drobin się bilionem

które szatę dziś utkały wraz z księżycem

co się srebrem rozpłynęła po tarasie

balustrady zapłonęły jak ulice

na dobranoc Traun opowieść nam wypluska

zachłystując się czasami z wdziękiem rzeki

błyśnie w nurcie zagubiona smutna łuska

pstrąga który właśnie zasnął tu na wieki

czas na kąpiel krótki pacierz i marzenia

one dzisiaj z TWOJEJ łaski się spełniły

naszą dziuplę pokochamy już na zawsze

bo przez Ciebie wyszukana PANIE miły