zmierzch szeleści spróchniałym chichotem

maluje ciemnością pozostałości lasu

chociaż resztki zieleni nucą niesmutne pieśni

to jednak świadomość nieuchronnego monologu

napawa tajemniczym lękiem

przeznaczenie  siedzi przygarbione

na popękanym sparszywiałym pniu

jakby symbolem duszy

nagły słowotok nie obmywa postaci

częściowo tylko prostując przygarbienie

słyszy skowronka

śpiewa wysoko na zamglonym

przezroczystym lśnieniu

chce wierzyć że dostrzega świt

na krawędzi snu

jednocześnie z niestabilnego poziomu

rozpoznaję twarz

należy do wędrowca

przemierza wiosenny las

przystaje

wyrzuca z siebie spóźnione

niezrozumiałe słowa

lecz nogi nie dotykają już ziemi