Z miłości w popioły

Przywołaj mnie miły nad rzekę po zmroku

gdzie tamtej nocy zakwitłam rumieńcem,

przywołaj mnie miły szelestem potoku,

paproci zapachem przywołaj, czym prędzej.

Wpatrzona w nadziei zielone źrenice

cierpliwie czekam na twoje wołanie,

gotowa podążyć za głosem z oddali,

pod szmaragdowych gwiazd oceanem.

Powitasz mnie miły pod młodą leszczyną

co delikatne usypia gałęzie,

przyodziana łuną świecy tam zagoszczę

i tylko jej taniec ubierać mnie będzie.

Okryją nas lekko swych kropel poświatą

wezwane znad rzeki mglieł parawany,

zazdrośnie muskając bezbronny światłocień

zaklętych w pieszczot namiętne kajdany.

Piękno księżyca skona w zachwycie

ukradkiem głaszcząc intymne zachody,

srebrzystym neonem cudownie spowije

oddane czułości płonące żywioły.

Zanim przeminie chwilą rozmyte

nagich portretów skąpe przybranie,

uskrzydli warkocz twych dłoni odwaga

zawiłe na piersiach malując wyznanie.

Wierzby rozpuszczą łzawe welony,

umarłych czasów dumni przodkowie,

garbatych czupryn chyląc pokłony

zapachem piękna tu przywabione.

Ptaki ukoją dzikie spojrzenia

z nocy wyłonią sie z aksamitu,

nad przepełnionym szeptem oddechów

na scenie łoża teatrem dotyków.

Akty wypełnią swe przeznaczenie

kiedy jutrzenka spłoszy motyle,

w niebo odlecą mgliste zasłony

prosto znad rzeki tutaj przybyłe.

Wzbiją się w ciszę iskier tuziny

ponad sitowiem płodząc zdumienie,

rozmigotane ciepłym porankiem

w słoncu oddadzą ostatnie tchnienie.

Bywajcie gody,  jękną leszczyny,

rozkołysane budząc wierzchoły,

zanim w przestworzy ulecą błękit

miłością jeszcze pachnące popioły.

13.10.2011r