Zazdroszczę ci — gdy w koncercie 

masz tylu przyjaciół 

albo gdy sam zaczynasz swoje Kazanie na Górze 

uroczysty jak frak 

co przysięgi ślubnej ni razu nie złamał

skąd tyle wiesz — kiedy 

zdążyłeś przeczytać wszystkie książki 

założyć ogród — z nim przeżyć wzloty i upadki łubinów i pietruszki

kiedy tak starannie przewertowałeś katalogi cierpienia 

i nadziei (to te cieniutkie) 

jaka krew w tobie płynie 

czarno-biała? tęczowa — przetoczona od bogów? 

zuchwała — gorączkująca — i zacichająca 

gdy ledwie pyłek szczęścia o struny się otrze

Zazdroszczę ci — że tak ludzie do ciebie się garną 

z tym o czym najmniej wiedzą — bo jest najważniejsze 

i tak jak bywa nadzieja bez nadziei 

taka jest i ta zazdrość — niezawistna 

że nie umiem tak 

wiatru — i szeptu Boga