ludzie są jak drzewa 

wbijają w siebie 

przerdzewiałe gwoździe 

zawieszają  smutki 

od ziarna małego 

do wielkiego drzewa 

wielkim korzeniem 

niszczy skałę 

zmęczone życie drażni 

niczym spękana kora 

szorstka i nieprzyjemna 

nawet wróble przeszkadzają  

*** 

drążymy własne skały 

sami jesteśmy drążeni 

nosimy żal na konarach 

przeganiamy motyle 

zasiej mnie w skale 

poczekaj aż zacznę narzekać 

zapuszczę własne korzenie 

daj im czas  

*Interitum(łac. Destrukcja, zniszczenie) 

Wiersz pochodzi z portalu wpmt i garnicę.pl 

dodałem je tam, bo chcę znaleźć te dobre, i te złe opinie na temat moich prac.