Tekst 1 z 15 ze zbioru: Duszą Pisane
Autor | |
Gatunek | poezja |
Forma | wiersz biały |
Data dodania | 2012-07-06 |
Poprawność językowa | |
Poziom literacki | |
Wyświetleń | 2000 |
ludzie są jak drzewa
wbijają w siebie
przerdzewiałe gwoździe
zawieszają smutki
od ziarna małego
do wielkiego drzewa
wielkim korzeniem
niszczy skałę
zmęczone życie drażni
niczym spękana kora
szorstka i nieprzyjemna
nawet wróble przeszkadzają
***
drążymy własne skały
sami jesteśmy drążeni
nosimy żal na konarach
przeganiamy motyle
zasiej mnie w skale
poczekaj aż zacznę narzekać
zapuszczę własne korzenie
daj im czas
*Interitum(łac. Destrukcja, zniszczenie)
Wiersz pochodzi z portalu wpmt i garnicę.pl
dodałem je tam, bo chcę znaleźć te dobre, i te złe opinie na temat moich prac.
oceny: bezbłędne / znakomite
wszystkie istoty żywe /w tym personifikacja ludzi - liryczne drzewa/
na śmierć i życie walczą o swoje jednorazowe przetrwanie.
W tym temacie warto zapoznać się z "Prywatnym życiem roślin" lorda Davida Attenborough