Przejdź do komentarzyInteritum
Tekst 1 z 15 ze zbioru: Duszą Pisane
Autor
Gatunekpoezja
Formawiersz biały
Data dodania2012-07-06
Poprawność językowa
Poziom literacki
Wyświetleń1984

ludzie są jak drzewa 

wbijają w siebie 

przerdzewiałe gwoździe 

zawieszają  smutki 

 

od ziarna małego 

do wielkiego drzewa 

wielkim korzeniem 

niszczy skałę 

 

zmęczone życie drażni 

niczym spękana kora 

szorstka i nieprzyjemna 

nawet wróble przeszkadzają  

 

*** 

 

drążymy własne skały 

sami jesteśmy drążeni 

nosimy żal na konarach 

przeganiamy motyle 

 

zasiej mnie w skale 

poczekaj aż zacznę narzekać 

zapuszczę własne korzenie 

daj im czas  


*Interitum(łac. Destrukcja, zniszczenie) 


Wiersz pochodzi z portalu wpmt i garnicę.pl 

dodałem je tam, bo chcę znaleźć te dobre, i te złe opinie na temat moich prac.

  Spis treści zbioru
Komentarze (2)
oceny: poprawność językowa / poziom literacki
avatar
Drzewa mają dla siebie dużo więcej wzajemnego szacunku, niż to nam się wydaje. O jakimś wzajemnym wbijaniu sobie pordzewiałych gwoździ nie ma dźwięku ni litery mowy.
avatar
Z drugiej jednak strony

wszystkie istoty żywe /w tym personifikacja ludzi - liryczne drzewa/

na śmierć i życie walczą o swoje jednorazowe przetrwanie.

W tym temacie warto zapoznać się z "Prywatnym życiem roślin" lorda Davida Attenborough
© 2010-2016 by Creative Media
×