zaczarowany deszcz

aklamacja poobijanych szkieł

marudzące odłamki

kruszejących wspomnień

natarczywie odbijają się od morskich fal

inwersja przetartego światła przebija skały

eteryczna niewiadoma

tragizmem

oblana

witraż cichych marzeń

ciemność słów jak barwa nocnych kamieni

zupełnie nie do przedarcia

trzyma  w szklance bez dna

ewentualność rozdziera wnętrza na strzępy

rewolwer padł strzał

echo …

cicho…

hiacyntów nie podleje nikt

świat

chorobliwie umiłowany

inny glob w horrorze naszych gestów

anarchia tych przeterminowanych spojrzeń

nieprzeczytanych romansów

anomalie pustych pejzaży

chcę  tu zostać z zapachem potarganych włosów

horoskopy (nie) kłamią