Cień nad pytaniem

Już nie ograbiam cudzych sadów,

nie rozmyślam nad chwilą zdartych kolan –

- rozczytuję.

Nie potrafię gniewnie marszczyć czoła

każdego lodowca,

wróżę mu tylko kształty,

bo nie da się błagać o dom,

o pełen dzban z całym uchem.

Nie oświecę niepokojącej daty urodzenia,

nie zaproszę stęchłego słońca

do gonitwy z kartką kalendarza –

zbyt duża krzywizna pojedynczego pręta

w klatce ze wściekłym dniem.

Nie przegram w pokera zmęczonej głowy,

nie zapytam o parabolę krzywego stolika.

Pocieszny bywa skowyt pytań.

Tylko wątpliwości –

moje wierne pocieszycielki.