Mojtyś lesie, mój jedyny 

parujący lepkim kwieciem 

Ja nie szukam w tobie winy 

żeś zagościł obcych w lecie

Cóż ci winni, że w około 

cierpią świata własne dole 

Ja nie szukam w tobie winy 

ty żeś skrą w tym łez padole

Wątłe brzozy śnieżną korą 

naprawiają ludzkie dusze 

Tęgie świerki igłą sporą 

przebijają ich katusze

Lenne trawy szeleszczące 

są dywanem dla łez spadu 

Krzewy bzów okalające 

wypachniły w nich garść ładu

Jest mi smutno, ty mój lesie 

że nie sam jam twym kochaniem 

Ale może mi przyniesiesz 

więcej pieszczot tym wołaniem

Mojtyś lesie, mój jedyny 

parujący lepkim kwieciem 

Ja cię kocham jak nikt inny 

na calutkim Boga świecie