Uda rozchylił wapień szarawy

Wypłodził szelest cudu natury

Podobny nieco do tej wichury

Co z dala wzmaga ludzkie obawy

Figle roztacza nitką błękitu

Kamienne głazy biją pokłony

Ugłaszcze na nich twarde balkony

Dotrze do pierwszych tej ziemi świtów

Łechce okolic pagórków cienie

Pierwszych zatorów kładzie pokłosie

Pokaźną moc poznasz po głosie

Stale w nią nowe dopływa tchnienie

Meandr spowija mroczne pragnienia

Że może kiedyś w jej wstąpi duszę

Powali tamy i przerwie suszę

Doznań cielesnych pocznie wspomnienia

Otwarto przed nią bezkresu bramy

Piekący uścisk jej nie wysłucha

Ten morski lazur, bryzy kostucha

Gromadzi wszystkich chwil oceany