Wiersz niemal doskonały, ale moim skromnym zdaniem zbyt ambitny, przeintelektualizowany. Nie da się go przeczytać swobodnie, na luzie, a to nie zawsze przysparza odbiorców.

Warto przeczytać choć wiersz wymaga uwagi, skupienia
i pewnej wiedzy w wielu zakresach.

Tyrady aniołów

(patrz kolejna - już 8. - z nich oraz wszystkie nagłówki)

są, wiadomo, albo potrzebne, albo niepotrzebne. Ta jest w dodatku niekomunikatywna.

Dlaczego?

Prześledźmy chociażby same orzeczenia /i z nimi związane podmioty/.

/podmiot domyślny on/ bierze

/oboje/ żądają

/podmiot domyślny on/ dotula

/egotyzm/ nie będzie

potrzeba /w sensie potrzebuje ten domyślny on/

/podmiot domyślny/ zdradza

/j.w./ wypowiada

/ja? ja - anioł? chyba my anioły??/ nie zadowolę

/kurz/ osiada

/niepamięć/ wytacza

- itd., itd.

O CZYM mówią=tyradują oraz KOGO? CZEGO? wszystkie one dotyczą? Mnogości wszelakości?

Czym dla przekazu jest sztywna jak gorset gramatyka języka polskiego

/bo to w tym przecież właśnie języku - jak to widzimy - te anioły się ze swoimi Czytelnikami porozumiewają/

Czym dla komunikatu jest poprawną składnia?

Jeżeli osią tematyczną tekstu ma być nie alfabet a an alfabet /jakiś inny rodzaj analfabety?/, to ta wielość i pomieszanie najczęściej domyślnych podmiotów skutecznie ryglują wszelki przepływ informacji.

I już jesteśmy na oddziale zamkniętym w Tworkach

/Na stronie/

W poprawnej polszczyźnie mówimy o hiszpańskiej Granadzie

G R E N A D A