Stoisz na piekielnej skale
Z dala od młodości szaleństw.

To perspektywa Prometejska

Widzę szare wszędzie dale,
Płakać, jęczeć mogę zawsze.
Tylko byle wytrwale i stale.

a to - widok, postrzegany przez samego stojącego/samą stojącą (liryczny "ty" jest tutaj człowiekiem uniwersalnym, bez jakichkolwiek cech fizycznych - i może być zarówno tym Człowiekiem z Rio de Janeiro, jak i tym odwiecznym typowo polskim Konradem na gór szczycie albo innym jeszcze Hamletem z trupią czaszką ojca w dłoni).

Tak. To depr/ymująca wizja i - wynikająca z niej - depr/esja (patrz tytuł wiersza)