Góra

Góra ... cała ze szkła , nie do zdobycia. Ulubiony szczyt bajkopisarzy . Gładki, świetlisty , pięknie migotliwy , co promyki przytula i rozdziela w pryzmaty. Bez światła góra wygląda jak czarny stożek i dopiero łaskotanie księżyca ją odczarowuje i widać ,że lśni. W ogóle dosyć dziwacznie prezentuje się na tle krajobrazu sfałdowanego i porośniętego sosnami . Jest jedynym wzniesieniem w okolicy całkowicie wolnym od roślinności ,nawet porostów. Notabene góra wcale nie jest szklana ,jak mniemają ludzie nie znający się na rzeczy. Naprawdę jest kryształowa. Kryształy mają swoje życie i przeznaczenie całkiem inne niż szkło.

Kiedy deszcze spływają na kryształową skórę, kiedy słońce przesyła jej pocałunki ...oczyszcza się nabiera mocy , promieniując łagodnym blaskiem .  Niektórzy sądzą ,że jest nadajnikiem, wypustką duszy skierowaną w kosmos .

Babcia mówiła ,że każdy z nas ma w sobie kryształową górę bajkopisarzy i nie mieszka na niej żadna księżniczka.. Góra jest pusta , całkowicie doskonała, pełna mocy i idealnie wpisuje się w porośnięty sosnami krajobraz .