Pomilczmy jeszcze

Wrażliwość niczym powszedni chleb,

nie do końca docerowana łata samozadowolenia.

Tego dnia, w którym przylgnie do rąk

w najcichszym kącie domu,

sczerstwieje.

Ze wszystkiego, co jaśniejsze od prawdy,

zbudujemy nasze milczenie

i pamięć wyschnie na nowo;

cisza zbyt stara, aby się rozczulać.

Zapylamy mówienie donikąd;

dramat kochanków ślepnie na uboczu.

Można się już rozgościć.