Sól

Pamięci Marka Garbali

Znam cię.

Zawsze do końca znosisz połataną Ojczyznę,

będziesz pielęgnował coraz cięższe cmentarze.

Rozczytaj więc jeszcze jedno słowo,

wypowiedziane tylko w na pozór obcym języku,

zgódź się na to nieuczciwe zagranie;

czasami już za życia

trzeba pogrzebać tak zwane lepsze czasy

i wyrazić zgodę na proroków,

którym sól aż wycieka z ust.

Czujesz wstręt do ostatecznych rozwiązań,

jesteś zbyt szlachetny, by okazać im strach –

wybacz mi więc łupież na kołnierzyku świata

i inne, podobne znaki,

mętną bryzę od brzegu,

którą ja nazywam wierszem.

Nawet kiedy cię tu już nie ma potrafisz rzucić urok,

by naprężył przynależność do twego pokolenia,

jego coraz bardziej zapominany oddech.

Twoje uroki nadal nas konserwują

niczym sól.