Lakmus 1

Ciemność. Ciemność przez palce. Ciemność po same palce.

Przez palce – narzędzia do odczytywania, przez doskonałość w całej swojej strukturze.

To tylko ciemność – światło w kształcie ciemności.

Ciemność – wynalazca nowego języka, języka

przyległego do narzędzi niczym do lepkości śliny.

Ciemność – swoista umowa bądź umowny znak między dłońmi

a przechodzącymi przez nie falami emocji.

Rodzi obrazy z wody, rzeczy z wody, rzeczy, nawet te na kształt i podobieństwo,

wyplute, wypchnięte z niepodważalnych racji, pełne przysiąg, klątw i obietnic.

Plecie czerń, splata z niej powrozy, wyciska umowną biel –

łatwą ciemność dla niewidomego oka.

Biel umowną, którą zaledwie potrafi poprawnie odczytać.

Przenika ją, potem trwa z pozorną łatwością.

W coraz większe pożądanie, w nienasycenie.

I tylko ciemność – gwardia przyboczna dotyku, coraz bardziej nieczuła,

osobna sinusoida patrzenia.

Prowadzi ścięgna w stan grawitacji, czulej łamie kości,

wystukuje w przedpokojach łatwiejszą do rozpoznania mozaikę.

Bo to właśnie ciemność zachłystuje się niewiedzą patrzącego,

pozostawia mu jedynie skrawki bezrozumnego naskórka.

On, jako pierwszy, pozna okrutną prawdę.

Coraz więcej do odkrycia dla ślepców Breugla, by w końcu złapali

zawieszone na sznurku, wyschnięte jabłko.