Hamlet w gabinecie odnowy biologicznej

Oczy nauczyły się brać w siebie chropowatość -

tatuaż pozbawiony poetyki karczował zarost,

kawałki siwizny padały tuż przy naszych domach.

Długo uczył się pokory

z lęku przed przypadkowym sędzią -

heretyk, graffiti z tępego rylca,

któremu nie wystarcza codzienność.

Jego społeczna rola nie odgrywa żadnej roli,

tyle w niej siły, by masować Hamletowi plecy;

on tak się postarzał, że zatracił czucie,

choć masuje go ręka czystego myśliciela.

Osiadał; jego muza z nadwagą

pokazywała kolana ludziom z niższej sfery.

Błyszczały lekkim różem niczym rumieniec podlotka,

czuły jego pot, kiedy przeglądał się w portfelu,

niczym fatalista ze smutnym wyrazem oczu spaniela.

Poklepywał więc po zadkach kelnerki,

by choć na chwilę rozwiązać problem głodu,

wpijał się w głośne szyderstwa,

jeżeli głód dotykał dna.

Wtedy mówił o lepszych czasach,

na plecach garbatej prostytutki kreślił nowy kształt ramion -

gładko wygolone życie.

Niczym jeszcze nie wykarczowane do samego końca.