CELA może mieć okno lub dwoje oczu, czasem dwa okna lub dwoje oczu. Myślę, że nie miewa trzech okien i jednego oka, ale kto wie, świat bywa przecież dziwny. W każdym bądź razie Cela z dwojgiem oczu jest już mężatką, swojską, moją, naszych dzieci, nasza Cela często gotuje nam flaki. Umie gotować zupy i nadal ma temperament tak jak wtedy, gdy była jeszcze Celiną z dwoma czarnymi, grubymi warkoczami. To było dawno temu, co łatwo poznać właśnie po warkoczach. Dziś nie nosi się warkoczy tylko t-shirty. Dzisiejsze dziewczyny mają włosy jak nici, dlatego ścinają je na krótko lub doklejają sobie obce, martwe włosy wykonane najprawdopodobniej z sosnowych pakuł. To był oczywiście żart. Są wykonane z niepalnego, bezwonnego Troplyfonku Lilu, kosmetycznej odmiany waty szklanej trochę, co prawda szkodliwej, bo usztywniającej trwale powieki, ale widomo przecież nie od dzisiaj, że modny wygląd zawsze wymagał ofiar a poza tym nie tragizujmy, oczy to już prawie przeżytek.  Idźmy dalej. Żywe włosy błyszczą a martwe są matowe i jak wszystko, co martwe są ostatnim krzykiem mody. Swoją drogą, gdy krzyczą trupy to bez winy nie jest już nawet gips i jeszcze jedno, nowoczesna cela i żywy włos mają jedną rzecz wspólną, błyszczą. To kwestia dyscypliny i higieny. Nowoczesne standardy dla cel są wyższe niż przed wojną. Kafelki, lamperie, zlewy, klamki u drzwi, żarówki w metalowych kagańcach, wszystko świeci czystością. Cela więzienna ma być sterylna jak ekskluzywny sklep mięsny, porządna jak niepijący ojciec i straszna jak porcelanowy ksiądz. Tak, więc mamy dwie cele. Rolą pierwszej jest izolowanie od kupy, drugiej zbieranie do kupy. Pierwsza ma ok. 6000lat, druga około 60-tki. Cela więzienna służy społeczeństwu. Cela domowa, służy rodzinie. Obie cele mają, więc szlachetne cele.