Pawana na śmierć panny niegłupiej

Na wszystko jest czas.

Zbyt długo maluje paznokcie,

stroi się na poetycką prapremierę,

w czarny szalik i białą bluzkę,

by wystarczyło na śmiech i na śmierć -

reszta zależy od nastroju.

Cóż ci uczyniła, czasie umierania ?

Kupiła zmywacz do paznokci,

by ratować panieństwo stosowała wywar z rzodkiewki,

maseczkę ze złych nastrojów,

wznosiła toasty nalewką z bluszczu -

nie jadała zbyt dużo wieprzowiny.

Jest czas zamążpójścia;

ona, panna niegłupia, zawsze czepia się matki,

męża kocha tak bardzo, że aż nienawidzi,

w ciszy zakłada welon z garnków i pieluszek

i czeka z przypaloną i przesoloną zupą.

Jest czas narodzin;

świadomie zmienia kolor przemacerowanej skóry,

zmysłem czucia (wytartym przez lata)

drąży dziurę w ziemi,

obserwuje w lustrze swój proces starzenia,

którego nie uratuje żadne sprzedawanie marzeń,

sadzi w całości zapachy rzodkiewki i wieprzowiny,

czasem zwykły bluszcz.

Kiedy cokolwiek wyrośnie całuje

(jakże namiętnie całuje)

swój ostatni, pośmiertny rapsod.

I zawsze twierdzi, że czas jej się kończy.