Na trzydzieste dziewiąte urodziny

Nie dawać sobie więcej nadziei,

bo inny lont płonie

a inny zapalony.

Przygarniać oburzenie,

każdy warkot zza drzwi,

stopić twardą głowę w mikrofalówce małego pokoju

zjeść ją i wyjść naprzeciw cielesności,

co przelewa się w oddechu.

Zapomnieć dzieciństwo,

z wystudiowanym wdziękiem pozbyć się jego rzeczy –

odizolować szarość

pomiędzy bielą a cieniem.

Spleśniałe księgi zamienić na zapach bliskości -

tylko solidny introligator

zmieni kontakt fizyczny na strefę wydrukowanego nieba.

Oddychać -

po prostu trwać między krtanią a kartką,

każdą decyzję pióra zamienić w nieodwołalną,

zabandażować miejsce urodzenia razem z miejscem trwania,

bo nie da się do końca zabliźnić

miejsca nad otchłanią.

Wreszcie uwięzić i czasem sponiewierać wiedzę -

jej nigdy niezdobyta wieża i tak sama się zawali

w ostatnim, zjadliwym wierszu.

Wszystko pozostałe do bigosu.

„Swoją drogą, to ten grafoman nie ma wszystkich w domu”.