Poezjo!

Ty, jak kwiat po zimowych trudach z ziemi wyrastasz!

Wypełniasz mą pustkę po brzegi duszy!

Wypełniasz mój rozum myślą jasną i czystą!

Wygrywasz walkę z muzyką!

Dźwięki słabszymi się okazują...

Nic nie dorówna Twej potędze!

Zjawiasz się i znikasz.

Słowo zapisane ocala Cię od zguby.

Brak Twój w pustkę okrutną się zamienia!

Natchniona, z żarem w sercu,

Dziękuję za Twe istnienie.

Dziękuję za o c a l e n i e.