Naturo!

Przenikasz moją duszę swym pięknem!

W martwych liściach widzę swój uśmiech w samotnej kontemplacji.

W blasku słońca dostrzegam nadzieję na spełnienie marzenia.

W ruchu wiatru widzę wirujące myśli mej duszy,

Unoszące się pomiędzy ziemią a niebem.

Naturo!

Twa zmienność nadaje kształt mej egzystencji!

Podziwiając Cię widzę życia mego odbicie.

Rozwinięte pąki białych róż -

Odrodzenie duszy mej w nicości uwięzionej!

Deszczu kropla na suchej brzozy gałęzi -

Oczyszczenie duszy mej w chaosie wiecznym tkwiącej!

Płatki śniegu spadające ciężko na lodowatą ziemię -

Ból duszy mej w kajdanach nienawiści uwięzionej!

Naturo!

Ty i ja to jedność.

Po śmierci, jak suchy liść tańczący z wiatrem,

Tak moja dusza z Tobą będzie.