Na pięćdziesiąte urodziny

Już zapomniałem

W powietrzu to

co sobie tak niemożliwe do przypomnienia

Sypią się stare imiona

zewsząd szum narastający -

więc zapomniałem albo już nie pamiętam

bo rozwiewa się ostrość kiedy głos bardziej czuwa

i (w końcu) wypowiada niedopowiedziane

Pozostaję nieczytelny na własne życzenie

żyjąc złudzeniami (moimi awariami na łączach)

kradnąc wciąż bardziej nagim sercem resztki z pościeli

łamię co spełnione

nieoczekiwanie niczym nieme zapatrzenie -

płynne obietnice mądrej starości

i coraz mroczniejsze poranki

Głos łamie mi się jak oczekiwania

topione w płytkiej wódzie –

jej ciężar przyjmuje mnie pożądliwie

wszystko co nie jest ważne

nawet każdą ofiarę z rąk Twoich

I skąd ten smutek zmarszczek

porosła mchem łysina

wyznaczająca drogi porozumienia i wzajemnej adoracji

z całym światem?

Posypany niczym zeszłoroczne liście

już zapomniałem ślady mojego psa

który beze mnie porzucił czas -

w którym czas jedynie mgłą

a i sama mgła tylko o miłości

Spowiada się noc przede mną

wygasa noc za mną

ręce w coraz bardziej spazmatycznym tańcu

drżą jak świętokradca na całym

męskim kłamstwie

Zanurzam się w pot wydarzeń

wciskam jak pył mądrych odpowiedzi do ust –

w gardle dotyk narasta

bezczucie jest jękiem

Zapomniałem –

a o świcie do góry brzuchem

po nieprzespanej nocy

jak śnięta ryba

Cały błękit świata wysechł

w objęciach jednej źrenicy