Kiedyś, dawno, dawno temu, w czasach mojego siermiężnego, acz szczęśliwego dzieciństwa na Saskiej Kępie, rodzice postanowili przerwać nieustanny korowód psich ulubieńców i wzięli, dla odmiany małą kotkę.

Minka, bo tak ją z bratem nazwaliśmy, wyrastała zdrowo i radośnie baraszkując po mieszkaniu i przydomowym ogródku. Była taka, jak małe kotki być potrafią: cieplutka, przymilna, łasząca się i terkocząca wdzięcznie na kolanach, ale równocześnie systematycznie zawłaszczająca przestrzeń domową, jako swoje terytorium łowne. Było jej wszędzie pełno, a że umiała się zachować, była czyściutka i towarzyska, stała się ulubienicą całego budynku.

Grasowała często po ogrodzie, a efekty `polowań` w postaci myszek, dżdżownic, motyli, czy ważek przynosiła pod drzwi balkonowe, jakby w hołdzie dla naszej mamy, którą uznawała  chyba za przewodniczkę stada.

W drugim roku jej życia z nami, wczesną jesienią przywędrowały z niewiadomo skąd stada szczurów, panosząc się niemiłosiernie i dokonując dotkliwych strat w piwnicach wszystkich okolicznych domów.

Minka z miejsca stanęła do walki. Toczyła niezliczone potyczki w piwnicy, czego efekt było widać w topniejącej populacji gryzoni. Jednak ktoś, do dziś nie wiem kto, z pośród lokatorów uznał, że jej wysiłki są za mało efektywne i wyłożył w piwnicy trutkę na szczury. Następnego dnia Minka przywłokła się do domu przeraźliwie miaucząc, tocząc krwawą pianę i błagając wzrokiem o pomoc. Było jednak za późno, zdechła w męczarniach.

Pochowaliśmy waleczną kotkę w ogródku, nakrywając to miejsce płytą chodnikową. W najbliższe święto zmarłych, po powrocie z cmentarza, postanowiliśmy z bratem zapalić znicz też i na płycie kotki w ogrodzie. Położyliśmy jej też kilka kwiatków, jak to dzieci. Na nasze nieszczęście miejsce to było widoczne z ulicy, a ogród otwarty. Światełko znicza zwróciło widać uwagę przechodniów, którzy w przekonaniu, iż to jakaś zapomniana mogiłka, spontanicznie zaczęli zapalać na niej świeczki i składać bukiety. Co niektórzy klękali, pogrążali w modlitwie zamaszyście czyniąc znaki krzyża.

Rodzice, gdy zobaczyli co się dzieje, byli przerażeni. Gdyby żałobni goście naszego ogródka dowiedzieli się na czyjej mogiłce kultywują pamięć  zmarłych, o spokój czyjej duszy wznoszą żarliwe modły, ich reakcja mogłaby być gwałtowna, nieobliczalna i przynieść nam opłakane skutki duchowe i materialne. Dlatego też, gdy tylko ostatnia ocierająca oczy żałobniczka opuściła miejsce pochówku kotki, ojciec z naszą pomocą błyskawicznie zabrał do worka niedopalone znicze, podeschnięte kwiatki, a płytę chodnikową wywiózł taczkami na pobliską budowę. Następnego dnia jeszcze kręcili się jacyś smutni przechodnie, pytając gdzie jest ta zapomniana mogiła, lecz my, mając to surowo przykazane, nie puszczaliśmy pary z ust. Tak i cała awantura z czasem przyschła.

Wydawałoby się, że sprawa była oczywista: nasz ogródek, nasza kotka, mogiłka też dziełem naszej inwencji i rąk, a tu taki problem. Wtedy nie mogłem zrozumieć o co rodzice mają do nas pretensje i czego tak się obawiali. Dziś już wiem.

Największym przerażeniem przejmuje mnie fakt, że mogiłkę usunęliśmy bezprawnie. Nie konsultując tego z władzami miasta, ani, tym bardziej z Kurią, nie wspominając już o miejscowym proboszczu. Mniemam jednak i mocno na to liczę, iż po pięćdziesięciu latach ten bliski zdrady stanu czyn poszedł w zatarcie, lub objęła go któraś z licznych amnestii.