Nieporadność

Pamięci Wojciecha Jędrasiaka, przyjaciela z mojej młodości

O tej porze szarości

wytrąciłeś mi z ręki spokój

który przechadzał się po imperium pokoju

i zawieszał nad rodzinnym miastem

rosnący niczym bluszcz krajobraz

Nagły wysyp odrapanych podwórek

uwiązł w gardle

jak ostatnia kropka twojego nekrologu

Zbierały się na swój codzienny sabat

z dowodami tożsamości

i przetrąconymi ideologią kręgosłupami

O tej porze szarości

chodniki oddychają już z ulgą

jezdnie gubią się w nawoływaniach

zakładają się za ile czasu powróci tu listopad

z adnotacją adresat nieznany

Takie papierowe skrzeczenie o święty spokój

tuż po właśnie zakończonym maratonie listonosza

A jednak

o tej porze coraz szybciej w nierealność

Czas łże

pozostawia nam po tak długim czasie jakąś skromną wylewność

i wierne aż do końca nazwisko

które jednak odeszło

Własny cień wyciągnął po ciebie ręce

by (jak rok po roku) przełamać się krzykiem przerażenia

Wtulony we wszystkie kąty naraz

nawlekam na cienką linkę aorty paciorki naszej starej nadziei

na choć przypadkowe spotkanie na chodniku

Wiesz

one teraz jakby już mniej bolą

tuż pod gordyjskim supłem w gardle