Samotność nocy;  sonet sierocy

Cyprianowi K. Norwidowi

Nocy,

wspomnienie skowronka,

dziki kolcu fantazji,

wieczorze pisany na pustkach.

Nocy, roztańczona wieśniaczko,

skoczne twoje tany –

odpowiedź tańcem na burzę choć bliżej przepaści

i pożegnania z piórem.

To rzecz ludzka źle pamiętać noc, to puste, taneczne scherzo,

które tobie odddaję,

cały łańcuch chceń i chęci

odmieniony przez amen.

Twój kolec znamienny przez odeszłych przyjaciół

z aniołami, z szatanem –

jeszcze słowo marmurowe, biały trylog starych mogił,

klątwa pieśni do naszej, tylko naszej ziemi,

modlitwa do rezultatów mylnego zamętu.

Drogą tańca mleczną pójdzie mleczna droga,

w koncept księgarza co epos kolca zmienił w ewangelię;

siła ich, sierot, co wyszły z kościoła

pewne niezawodnej paschy i zdrowego sądu

co jak Pinta wypływa dziś do New Yorku.

Ale ty, nocy, pierwszy liście, co do mnie doszedł z Europy

wysłanym przez starożytne plemiona,

trzema strofkami wołasz o kruszynę chleba

z tej pokornej pleśni trzymanej w strzemionach.

Nocy – śnie o sławie miecza,

ptaku, co kala gniazdo gdy je kala –

do której z tych trzech tańców przypisać powszedniość?

Człowiek, noc, tan toastu, fantastyczna rozmowa z martwym listem

od równie zmarłego wieszcza,

odpowiedź na zgon, na sławę - -

słowo za to, że byłeś pod najeźdźcy knutem,

i tylko z konieczności malowana tęcza.

Ona nie wie, że dawno po balu wieśniaków,

supła błękitną wstążkę smutku, waży sfinksa skowronka,

kolcami zaczepia śmiertelników -

bezimienne marionetki wielkości.

Poeto wielki, pozwól nam uwierzyć

w przepaść,

w pióro,

wreszcie w krępujący wciąż łańcuch

i w histeryczną prawdę, iż nie tylko

czarna jest wieczna przeszłość,

a w sznurkach bezmyślnych marionetek

nie tylko zamęt.