Serpentyna

Odlatuję niewyraźnie

(tak mówią o mnie sąsiedzi)

Dni sypią się ze mnie

ich okruchy jednak zawsze się ociągają

bardzo nieśmiałe w zetknięciu

z nowym millenium

lecz życie nawet i bez niego

od zawsze jest tylko wymysłem

w stosunku do wieczności

Odlatuję z tylko swoje czary mary

nikogo nie pytam

czy już mogę przekroczyć Rubikon sekund

tą rwącą część niebytu

wymuszającą myto od dziurawego kokonu

co wiecznie przechowuje to samo popołudnie

Odlatuję nie na swoje piętro

próbuję przemycić kolejną sekundę

mimiczne zmarszczki oferowane za darmo

i kornie lansowaną logikę w tym

co zawsze się od jej braku gubi

Odlatuję

wciąż próbując ściągnąć

drewnianą koronę i papierowe marzenia

(sąsiedzi nigdy mi w tym nie pomagają)

Bardzo niewyraźnie

rozwijam swoją własną

ostatnią serpentynę

cyferblatu