Poczta pantoflowa

Wysyłam ci trochę wstrętu do ludzi

i odrobinę deszczowego miasta

(troszkę takiego jak u Van Gogha

choć sam nie wiem czy dotarło do mnie priorytetem)

Wysyłam ci troszkę nieba

w które i ja wierzę

choć zwykło często spadać ludziom na głowy

(dlatego naklejam informację o kruchości przesyłki)

Wysyłam ci ciemny nurt

który poniesie nas tak daleko

by wszystkie żywioły nasyciły swą chciwość

Kiedyś dojdzie

a zatem nie pora jeszcze zapytać

co w tej wysyłce aż tak dotkliwe

tak bardzo prozaiczne

że już tylko szelesty kopert z ust

szepty stempli wprost do ucha

natręctwa zaadresowanego myślenia

To ta chwila jest błogosławiona

pastelowo wślizguje się do wszystkich przesyłek poste restante

Lecz jak długo trzeba nadawać do ciebie mój zwykły dzień

człowiek nie ma aż tak długiego wydechu