Dziwny poeta

(komentarz do tekstów a200640, który nie rozpoznaje jerzyków)

Wkracza na łąkę

Brodzi wśród bagiennych traw

Potyka się na kępiastej Arkadii

Poprawia białą cyklistówkę

I zerkając na Starą Hutę

Szuka muz natchnienia i siebie

Potem siada na przyjaznej ławce

I patrząc w pomarszczone lustro

Pyta wszechobecną ciszę

O siwą czaplę złodziejkę

I bezradnie smutne sarny

Spogląda na tajemnicze niebo

Widzi galaktyki i gwiazdy

Oraz ich odbicie w stawie

Mówi o nich do siebie i drzew

Zapisuje złote myśli wiatru

Nagle ulatuje w kosmos

By po chwili stanąć władczo

Na swym subkontynencie

I rozprawiać o orłach bielikach

Żurawiach i gęsiach gęgawach

O sikorkach bogatkach

Pływakach żółtobrzeżkach

I o Wackowych pszczołach

Wreszcie siada na świerkowym pniu

I popijając chłodne piwo

Mówi normalnie o kobietach

Dziwny zwyczajny poeta