Homer i powietrze

Na starość poznałem wreszcie Homera. Nie przypuszczałem, że to potomek dekabrysty, którego uwiodła polska mowa przyobleczona w postać lwowskiej hrabianki.

- Poezja jest naszym powietrzem - usłyszałem. Bez poezji człowiek umiera, nieświadom że oto nadchodzi śmierć, gdyż odbywa się to bezszelestnie. Gdy zauważy, że już umarł, za późno na cud  reanimacji. Tylko poprzez poezję dostępujemy cudu reinkarnacji.

Nie czujesz obecności powietrza, a jego nieobecność cię zabije. Nie czujesz, jak potrzebna do życia poezja, a bez niej zginiesz bezboleśnie.

Poddany  narkozie pogoni za kasą, władzą, sławą, innymi majakami świata, człowiek bez poezji jest jak małpa.

Homer ze Lwowa byłby chyba również malarzem, gdyby nie poraziła go wieczna sprzeczność pomiędzy światłem a ciemnością, w  której nie wiadomo jakim cudem mieszczą się wszystkie kolory na palecie świata.

Świat  bez poezji nie byłby nawet pustynią. Bez poezji świat byłby bezkresną próżnią.