Jej najlepsza przyjaciółka, Monika  robiła co mogła, by  pomóc Zosi przetrwać kolejne, bolesne dni. Stojąc u jej boku starała się wesprzeć ciepłym i dobrym słowem. 

- Wyjdź ze mną, Zosiu - prosiła, gdy deszcz trochę ustąpił - złapiesz trochę powietrza... 

- Nie mam siły... Po prostu nie mam siły, ani nawet chęci... 

- Masz, masz -  nie ustępowała. -  Przyda ci się trochę powietrza i ruchu.  Popatrzyła na nią surowo.  

- Zapomniałaś o dziecku? - Głos miała wyjątkowo twardy. 

- Co masz na myśli?  

- Dziecko, które nosisz - delikatnie dotknęła jej brzucha -  już cię nie obchodzi?! 

- Nie... - urwała. 

Nie chciała się przyznać, że od śmierci Darka  nie poświęciła dziecku prawie ani jednej minuty. 

- Chyba chcesz, by urodziło się zdrowe? 

- Nie wiem, czy w ogóle chcę mieć to dziecko - zirytowała się. - To bez znaczenia, czy je urodzę, czy stracę... 

Zdenerwowana Monika  uniosła oczy do sufitu.  

- Naprawdę? - mruknęła. - Jak możesz mówić coś takiego!  Nosisz w sobie jego krew i ciało. Nie zdajesz sobie z tego sprawy?  

- Tak, ale... 

Zastanawiała się, czy  Zośka czasem  nie wpadła w depresję.  

- Możesz zapiszesz się do lekarza? - Zaryzykowała pytaniem. - Widzę, że z tobą coraz gorzej... 

Dziewczyna  na te słowa poczerwieniała  ze złości.  

- Co mi sugerujesz?!  

Monika starała się zachować spokój. Przecież czuła, że tak zareaguje, ale musiała jej to uświadomić. Złapała ją mocno za ramiona i potrząsnęła.  

Patrząc w jej twarz, wygarnęła co o tym wszystkim sądzi. 

- Idiotko! - Złapała na chwilę oddech. - Jeśli myślisz, że sama dasz sobie z tym radę to jesteś w błędzie.  

- Puść mnie! - Szarpnęła się mocno. - Nie twoje życie, więc się nie wpieprzaj! 

Po chwili przyszło opamiętanie. Nagle zdała sobie sprawę, że nie wygra ani z nią, ani ze sobą. Przeprosiła. 

- Zgoda, Moni - wyszeptała - wygrałaś. 

Zosia podeszła do otwartego okna, przez które wlatywał ciepły wietrzyk i patrzyła w dal. Deszcz przestał padać.  

Uśmiechnęła się do własnych myśli. 

`Monika ma  rację. Choć Darek  odszedł, to jednak jakaś jego cząstka pozostała w moim ciele. Jestem  mu to winna i muszę  zająć się tym ostatnim ogniwem łączącym mnie teraz z nim, aż do czasu, gdy w przyszłości znów się spotkamy` -  pomyślała. 

Odwracając się w stronę Moniki, uśmiechnęła się i powiedziała z ożywieniem: 

- Chodźmy więc... 

Z przymkniętymi oczami poddawała się muśnięciom wiatru. Nie słuchała już o czym mówi Monika. Myślała. Nadal tęskniła do jego rąk, pocałunków i pieszczot. Wiedziała, że to nie jest możliwe, lecz pozwalała sobie na marzenia, wspominając piękne chwile...