Cykady

Pewnego letniego poranka wyfrunęły na gorące przestrzenie stepu z głębin ziemi, gdzie spędziły siedemnaście lat w całkowitej ciemności. Teraz nagle doznają olśnienia, które zmienia ich naturę z ciemnej i ciężkiej na świetlistą i lekką. Dotąd nie znały tej swojej nowej postaci. Są nią olśnione, czują się anielsko lekkie,  a jednocześnie oszołomione widzianym po raz pierwszy w życiu światłem. Zataczając w locie radosne kręgi, podążają ku słońcu i ciepłu, które wyzwalają w nich miłosny instynkt.

- Takie jest życie cykad – myślę. Siedzimy w upalną noc przy ognisku na stepowym półwyspie nad Morzem Azowskim. Łagodny szum morza pod naszymi stopami, nad naszymi głowami tarcza nieba z tysiącami gwiazd, rytmiczne granie cykad, pobudzają do zadumy i refleksji.

W tę noc sierpniową samce zwabiły namiętnym graniem samiczki i ogarnęły partnerki swym  uściskiem. W miłosnym tańcu doszło do gorącego zespolenia milionów par  w trawach, zaroślach, wśród liści ubogiego drzewostanu.  Po kilku dniach samice złożą jaja, które opadną na ziemię. Larwy wylęgłe z tych jaj zagrzebią się w ziemi na siedemnaście lat, jak kiedyś uczyniły  to ich poprzedniczki.

Ich świetlista, płodna i lotna natura trwa tylko przez siedem letnich tygodni. Po tym olśnieniu, po akcie miłosnym, po lotnym szaleństwie, umierają. Ich potomstwo, larwy, przez lat siedemnaście czerpią z jądra ciemności w ziemi siły, potrzebne na szalone kilka tygodni miłości w olśniewającym słońcu.

Ten cykl powtarza się co pokolenie – siedem tygodni jasności w słońcu i miłości, siedemnaście lat  ciemności w ziemi, w oczekiwaniu.

Jakby ich los w każdym pokoleniu skazywał je na siedemnaście lat uwięzienia i tylko siedem tygodni świetlistej i pełnej miłości wolności, po której czeka je już tylko śmierć. Ziemia trzyma je w uwięzieniu, ale przy życiu. Słońce daje im miłość i wolność, ale jakże krótkotrwałe są te chwile szczęścia.

-  A na skali wieczności, o ile los człowieka różni się od losu cykad?