Pracowity skrzat

Dziś opowiem wam o skrzacie,

który mieszkał w wiejskiej chacie,

miał ubranka kolorowe,

w białych loczkach całą głowę

i siedmiomilowe buty.

W domu znał przeróżne skróty

poprzez rury i pokoje

i był szybki w pracy swojej.

Był malutki, wiecie sami,

mieszkał w dziurce, wraz z myszkami,

robił lampy z kapeluszy,

zajączkowi czyścił uszy,

wiercił dziurki za robaczki,

na kopertach kleił znaczki,

na firankach frędzle czesał,

w garnkach, z wielkim trudem, mieszał,

kotku gorącego mleczka

dawał w kuchni ze spodeczka,

plótł warkocze koniom w stajni,

kaczkę raz wykąpał w balii,

pieski z budy wyprowadzał,

świnkom wcale nie przeszkadzał.

Rozsypywał ziarna kurkom,

łupał orzeszki wiewiórkom,

ze spiżarni sera kawał

brał i myszkom wnet rozdawał,

piekł zawzięcie, ile trzeba,

bochny pachnącego chleba,

sprawnie dwa pierogi zlepił,

słodkim miodem się pokrzepił,

piaskiem garnki polerował,

a co niepotrzebne – schował.

Na kapuście mierzył liście,

biedroneczkom, oczywiście,

kropki pędzlem namalował

i motylka przenocował.

W domu naprawiał zegary,

czyścił wszystkim okulary,

w lesie pięknie grabił ściółkę,

poznał sowę i kukułkę.

Jeździł szybko na guziku,

w piecu pilnował płomyków,

przy doniczkach trzymał wartę,

pod pierzyną spał do czwartej,

a gdy usiadł w pieca cieniu

zagrał pięknie na grzebieniu.

Tak się całą nockę trudził,

nawet dzieci nie obudził.

Taki pracowity skrzat

to każdemu w domu brat.