Ogień płonął, zmieniał fazy i natężenia upajając się sam sobą. Zawsze lubił być zapalany w kominku, w tradycyjny sposób, za pomocą igliwia,suchych patyczków i większych gałązek. Potem przychodził czas na większe szczapy i w końcu polana. No i hajcowało się bez użycia benzyny i podpałki. Chemii ogień nie lubił, bowiem przypominała mu o współczesnych czasach, kiedy ludzie zapomnieli o szacunku dla ognia.. Przestali śpiewać mu pieśni, karmić go i celebrować, zapomnieli czym jest naprawdę. A ilu ludzi w ogóle nie ma już ognia w domu,nawet kuchenki gazowej... wszystko na prąd? Ognisk nie palą . No może czasem, w Noc Kupały albo na zjazdach firmowych, kiedy zamglone oczy wpatrują się bezmyślnie w ogień, a zęby przeżuwają kiełbasę wśród znienawidzonej przezeń muzy disco. A ogień kocha przecież bębny, ich odwieczną moc . Dziś prawie nikt nie pamięta o świętości ognia i o zwyczajach z nim związanych. Tak dumał ogień rozpalając się w kominku,  skacząc przez polana i nabierając mocy. W domu było to z resztą jedyne ogrzewanie, zwane kominkowym , nowoczesne a praktyczne i mądre rozwiązanie technologiczne. Państwo ogień lubili i nawet mu czasem darowali kieliszek wódki na zdrowie. Oj! jak ogień lubił wtedy wystrzeliwać i płonąć, jeszcze jaśniej płonąć przez chwilę. Wiedzieli także,że ognia nie gasi się wodą , ani nie obraża, lecz szanuje. Nawet czasem wyciągali bębenek i wspólnie grali, a pani ułożyła pieśń o żywiołach, której jednym z bohaterów był ogień. Szło to mniej więcej tak:” Ogniu, ogniu otul mnie, ogniu , ogniu, ochroń mnie...” czy coś w tym guście. Tak pani podśpiewywała wieczorami wpatrując się w ogień, który był jej ulubionym wieczornym serialem, ponieważ telewizora nie posiadała.

Tego jesiennego, mglistego dnia ogień, płonął żwawo w kominku, pani przygotowywała kolację w kuchni,  a pan siedział przy kompie, grając w jedną z tych gier co pomagają płonąć. Ogień sobie płonął...sam ze sobą... i rozpłomieniał się i marzył...marzył o pożarze, ale zaraz brał się w karby, nie pozwalając wzrastać pragnieniom i obsesyjnym myślom. Zdarzało się ,że przysypiał, to znaczy nadal płonął, lecz swą płomienną duszą wędrował po różnych światach. Odwiedzał wulkany, płonął w hektarach lasów, spalał domy, a nawet wybuchał płomieniami we wnętrzu słońca. Potem budził się i stwierdzał,że nadal spokojnie pali się w kominku, pochłaniając kolejne polano w standardowym rozmiarze, do nabycia w sieci marketów, w sam raz pasujące do kominka, ani za duże , ani za małe. Już nawet zaczął się rozglądać za panią, czy czasem nie przyjdzie mu pośpiewać, lecz z kuchni nadal odchodziły odgłosy siekania ,a pan przechodził następne poziomy gry,odrąbując głowy zombie-potworom. Ogień płonął w półmroku i obserwował salon z zapaloną w rogu mosiężną lampą. Potem skierował uwagę na posadzkę z hiszpańskich kafli i coś przykuło jego uwagę. Czyżby słomka? Natężył blask by lepiej jej się przyjrzeć. Co, słomka w salonie? Niemożliwe . Pani dopiero co odkurzała. Może wiatr ją przywiał, przez lufcik może... -Hej !ty tam na podłodze podejdź bliżej, chciałbym się ci przyjrzeć.

-Kto, ja? -zapytała słomka leżąca na zimnej posadzce. W tym momencie lekki podmuch wiatru podniósł  ją w górę i zawirowała tanecznie tuż przed kominkiem.

-Pięknie tańczysz- powiedział ogień. Przypomniałaś mi coś o czym już dawno zapomniałem. -Zatańcz   proszę jeszcze.

-Dobrze -powiedziała słomka, ale musisz poczekać na kolejny podmuch wiatru.

-Poczekam- odpowiedział ogień. Przecież nie pali się.

- Proszę opowiedz mi coś o sobie. Skąd przybywasz?

A co? nie domyślasz się skąd ? z pola przecież. Naprawdę nic nie wiesz o słomkach?

-Wiem, tylko chciałem zagadnąć- odpowiedział nieco speszony ogień. Kiedyś byłaś zbożem. Tylko jakim : pszenicą, czy żytem?

-Zgaduj dalej – powiedziała słomka zgrabnie przekrzywiając się w stronę lampy. Wtedy dopiero zauważył jej wdzięk i grację z jaką się porusza.

-A może byłaś słomą makową? Ogień spojrzał na nią filuternie.

- Zgaduj dalej.

-No nie wiem co jeszcze ? Zostaje jęczmień, owies...

- Tak! -wykrzyknęła rozradowana słomka . Jestem słomką owsianą. Kiedyś byłam , piękną zieloną roślinką, urosłam, wydałam nasiona...

-Aha-przerwał jej ogień. Takie nasiona, czyli ziarna znane mi jako płatki zbożowe. Pani spożywa je codziennie na śniadanie.

-Więc mnie znasz? Czy aby na pewno? -zatrajkotała słomka. I wtedy właśnie podmuch wiatru poderwał ją w powietrze. Zaczęła pięknie, zalotnie tańczyć, wśród niezliczonych piruetów, to wznosić się, to opadać, aż zachwycony ogień prawie na moment zapomniał o objęciu ramieniem kolejnego polana.

- Cudo- pomyślał ogień i powiedział z zachwytem : „Słomko jesteś piękna! Nigdy nie widziałem tak uroczego i zalotnego tańca”.Potem zasmucił się na moment .

Chciałbym żebyś już zawsze tylko dla mnie tańczyła. Wiesz, masz tyle gracji i wiotkiego uroku zawartego w prostocie. Proszę podejdź bliżej, chciałbym ci się przyjrzeć. Słomka właśnie opadła na podłogę tuż obok kominka. Policzki jej się zarumieniły. Usiadła jak najbliżej, zamyśliła i powiedziała powoli : „Przecież wiesz,że nie mogę zostać tutaj w salonie. Za chwilę nadejdzie pani, zabierze mnie do śmietnika i wyrzuci razem z z obierkami z warzyw. Dla niej jestem niczym, najwyżej śmieciem, który trzeba posprzątać.

-Ach nie mów takich rzeczy!- zakrzyknął ogień, wyrzucając fontanny iskier. Jesteś wspaniała, nikt nie tańczy tak jak ty!Proszę nie smuć się.

I wtedy niespodziewanie, po raz drugi zawiał wiatr. Słomka uniosła się do góry, porem jeszcze raz zakręciła piruet jeden, drugi, trzeci, spojrzała na ogień i znów uniosła się w górę, by potem płynnie opaść bardzo blisko kominka. Nie zamykała oczu i patrzyła bez lęku w rozedrgane płomyki. Nawet nie słyszała słów ognia :”Słomko! uważaj , uważaj!”

Lecz ona wykonała najpiękniejszy piruet w życiu i rzuciła się w prost w migocący żar . Zapłonął ogień płomiennymi łzami, czule objął słomkę, zaszeleścił iskrami i powiedział: „ Masz rację słomko, masz rację. Teraz już zawsze będziemy razem.