Między nami a ciszą małe niebo

Jeszcze skwierczysz tą kroplą.

Jesteś moją jadowitą,

lepką przeszkodą na grzbiecie;

w tej samej przestrzeni

rozganiasz wyczyny powietrza,

naginasz małe niebo do swoich potrzeb -

zatrzymało już na mnie naznaczenie.

Starasz się już nie słyszeć tego mięśnia,

wyczuwasz, że jego szept matowieje,

dlatego chronisz puch odbić.

Suche wyjścia

nadal rozpaczliwie czepiają się

twojej i mojej wierności.

Mróz pobladł w uśmiechu.

Sondujesz przemijanie

i tak już martwą powieką

Jeszcze tylko ta

śmiertelna skrzynka na mięśnie,

poskrzypujące, nieco przeterminowane opakowanie,

suchy dok serca z drutu.

Musisz przyznać, że nie wystawiam już tajemnic

na byle żar.