Szum

Moje ciało postarzało się o jedno ciało

nie przysłuchuj się mu

takie w nim zaszumienie

Na policzkach usta są łowną zwierzyną

ani się w nie zapatrzeć

ani poczuć

ni najeść

Tak wąskie zwierzę patrzy bowiem moimi oczyma

nie na swoją duszę w myśliwym

lecz na dzikie w nim zwierzę

co już uchwyciło w zęby

Tam moje starzenie

zlizywanie palców nad żywym ogniem

pęcherze tak bardzo obcoustne

nie potrafią wypowiedzieć nawet jednej międzykropli

Jego wzgórze ze wzgórzem

niepojęty zbiór muz myśliwego

nigdy nie będzie strachem ucieleśnionym

Co w nim duszą

szumem

podmiotem

szczęściem i rzeczownikiem

pokrętna ortografio narządu mowy

Co za szczęście że to ze mnie ciało

ta ortografia do szczęścia

i spoliczkowana cielesność

Odwzajemniam ich szum